«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΝΔΥΣΗΣ»

                                                        

                                                            ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το θέμα της παρούσας ερευνητικής εργασίας είναι :“Η ιστορία της μόδας και η εξέλιξη της ένδυσης”. Η λέξη μόδα προέρχεται από τη λατινική λέξη “modus” που σημαίνει τρόπος ζωής και συμπεριφοράς. Μόδα είναι η τάση του ανθρώπου για την αναζήτηση κάτι καινούργιου και κάτι σύγχρονου σύμφωνα με τα δεδομένα κάθε εποχής. Χαρακτηρίζεται από προσκαιρότητα και μεταβάλλεται ανάλογα με την εποχή. Χρονολογείται από την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη και καταλαμβάνει σημαντικό μέρος της ζωής του, γιατί αποτελεί ένα μέσο έκφρασης, ιδεολογίας, αισθητικής, κοινωνικής θέσης, θρησκείας , προσωπικότητας, ψυχικής διάθεσης και γενικότερα πολιτισμού.

  ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΡΕΥΗΝΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 

Η παρούσα εργασία στοχεύει στην κριτική προσέγγιση του ζητήματος της μόδας στον τομέα της ένδυσης. Έχει ενδιαφέρον η μελέτη του ενδυματολογικών συνηθειών ενός λαού ή μιας εποχής ή και κάθε μεμονωμένου ατόμου, γιατί η ένδυση επηρεάζεται από τις διάφορες οικονομικές, κοινωνικές , ηθικές συνθήκες υπό τις οποίες ζει ο άνθρωπος. Σκοπός μας είναι μέσω αυτής της εργασίας να μελετήσουμε τις πολυάριθμες μεταβολές της μόδας μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Ακόμη να παρατηρήσουμε τις διαφορές στην ένδυση ανάλογα με την ιδεολογία, τον πολιτισμό και τη θρησκεία. Οι στόχοι που θέσαμε είναι να διερευνήσουμε κατά πόσο η μόδα είναι έκφραση και εξωτερίκευση των συναισθημάτων του κάθε ανθρώπου και να δούμε αν έχουμε προσωπικότητα ή όπως μεταβάλλεται η μόδα ,μεταβαλλόμαστε και εμείς. Επιπλέον να δούμε πως κάποιες προσωπικότητες άφησαν το στίγμα τους στη βιομηχανία της μόδας και κυρίως έμειναν γνωστές στην παγκόσμια ιστορία της. Και τέλος να μελετήσουμε τη μόδα σε κάποιες χώρες και την επιρροή πάνω σε κάποιες άλλες, την νοοτροπία της ένδυσης και τη σημασία που είχαν και συνεχίζουν να έχουν συγκεκριμένες παραδοσιακές στολές.

•                           ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ

ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ 

Στη παλαιολιθική εποχή οι άνθρωποι συνήθιζαν να αλείφουν το σώμα τους με λίπος για να προστατευτούν κυρίως από την ηλιακή ακτινοβολία και άλλους περιβαλλοντικούς κινδύνους. Ακόμα, επιδίδονταν στην ζωγραφική προσώπου και σώματος. Γίνετε χρήση ελαφρώς κατεργασμένων ενδυμάτων, δηλαδή φυτικά ή ζωικά, όπως δέρματα ζώων, φύλλα και κλαδιά δέντρων. 

                            

ΑΝΩΤΕΡΗ ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Στην ανώτερη παλαιολιθική εποχή συναντάμε ανθρώπους που ήταν τυλιγμένοι με γούνες που συχνά έφεραν εγχαράξεις όπως οι Εσκιμώοι. Οι Εσκιμώοι της Αρκτικής εκμεταλλεύτηκαν την ξεχωριστή ιδιότητα της γούνας, η οποία ήταν ένα από ελάχιστα υλικά που διέθεταν. Τα κοντά, συρρικνωμένα κορμιά τους και το διαιτολόγιο τους που είναι πλούσιο σε λίπος και πρωτεΐνες που τους βοήθησε να διατηρούν το σώμα τους ζεστό. 


ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι φορούσαν ελαφριά και δροσερά ρούχα από λεπτό, άβαφο λινό ύφασμα. Τα ρούχα τους απλώς τυλίγονταν γύρω από το σώμα, για αυτό και είχαν ελάχιστες ραφές . Οι γυναίκες στην εποχή του Αρχαίου Βασιλείου φορούσαν απλό, ίσιο φόρεμα με τιράντες, φτιαγμένο από ένα ορθογώνιο κομμάτι λινό, με ραφή στη μία πλευρά. Για να μην ζεσταίνονται, χρησιμοποιούσαν πολύ λεπτά υφάσματα και δε φορούσαν εσώρουχα. Αυτό το απλό ντύσιμο δεν άλλαξε, αν και στα χρόνια του Μέσου Βασιλείου πλούσιες και φτωχές άρχισαν να φορούν κολιέ με πολύχρωμα σχέδια. Η μόδα του Νέου Βασιλείου ήταν πιο κομψή: Φορούσαν χιτώνες με κρόσσια πάνω από το ίσιο φόρεμα. Από την άλλη μεριά οι άνδρες την εποχή του Αρχαίου Βασιλείου τύλιγαν γύρω από τη μέση τους ένα λινό ύφασμα με πιέτες, που το στερέωναν με κόμπο ή με πόρπη. Στα χρόνια του Μέσου βασιλείου η μόδα άλλαξε και όλοι φορούσαν πιο μακριές και ίσιες φούστες. Το χειμώνα, όταν έκανε κρύο, φορούσαν μακριούς μανδύες. Στα χρόνια του Νέου Βασιλείου φορούσαν περίζωμα ή ποδιά με πλισέδες (μικρές πιέτες) και κρόσσια .Το λινό ήταν πολύ διαδεδομένο ύφασμα εκείνη την εποχή. Το λευκό  ήταν το χρώμα της αγνότητας και τα ρούχα στα χρόνια του Αρχαίου και του Μέσου Βασιλείου ράβονταν κυρίως από λευκό, λινό ύφασμα. Έβαφαν μερικές φορές το λινό με καφέ και γαλάζιες βαφές, αλλά δε μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν άλλα, πιο ζωηρά χρώματα, όπως πράσινο και κόκκινο, επειδή χρειάζονταν ειδικό στερεωτικό για τη σταθεροποίηση του χρώματος.

                                     

                                                        ΕΛΛΑΔΑ 

 ΜΟΔΑ ΣΤΗΝ ΜΙΝΩΪΚΗ ΕΠΟΧΗ 

Οι άνδρες στην καθημερινή τους ζωή αλλά και στη δημόσια φορούσαν το λεγόμενο «ζώμα», που έμοιαζε με κοντή φούστα. Την ανδρική ενδυμασία χαρακτηρίζουν οι σφικτές υφασμάτινες, δερμάτινες, ίσως και μεταλλικές ζώνες. Οι ζώνες ήταν συχνά πλούσια διακοσμημένες και στα άκρα τους έφεραν κρόσσια ή χάντρες. Σ‘ αυτές στήριζαν οι άνδρες το εγχειρίδιο, μικρό σπαθί είτε μαχαίρι. Εντυπωσιακά ήταν τα ενδύματα και η εμφάνιση των γυναικών της Μινωικής εποχής, αλλά και η ίδια η θέση τους στην κοινωνία , που θεωρείται ότι ήταν ισότιμη με του άνδρα. Χαρακτηριστικά της μινωικής γυναικείας ενδυμασίας είναι το στενό κοντομάνικο με στενά είτε φουσκωτά μανίκια – πουκάμισο είτε περικόρμιο, που άφηνε ακάλυπτο το στήθος είτε ήταν διαφανές και συγκρατιόταν στο σώμα συχνά με κορδόνια στο ανώτερο μέρος του σώματος, οι μακριές και φαρδιές φούστες με πιέτες και φραμπαλάδες. Ενδιαφέρων είναι και ο ψηλός γωνιώδης γιακάς, που εμφανίζεται σε κάποια. Οι Μινωίτες εμφανίζονται σε άλλες παραστάσεις ξυπόλητοι, σε άλλες με σανδάλια, που προσαρμόζονταν στο πόδι με σχετικά ψηλές ταινίες και σπανιότερα με μπότες.

                                   

                                              

                                           

ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ

                                                            

Από την αρχαία Ελλάδα ο ρουχισμός αντικατοπτρίζει την κοινωνική και οικονομική κατάρτιση του κάθε ατόμου. Μέσα από την ενδυμασία των ανθρώπων, εκείνης της εποχής, μπορούμε να αντλήσουμε πολλές πληροφορίες για τον πολιτισμό τους. Οι Ελληνίδες είχαν πυκνά και μακριά μαλλιά. Τα έπλεκαν, πότε σε πλεξούδες και πότε με καρφίτσες (τσιμπιδάκια). Το κοντό μαλλί στις ελεύθερες γυναίκες αποτελεί σημάδι πένθους είτε αναγνώριση γηρατειών. Ωστόσο οι δούλες είχαν επί το πλείστον τα μαλλιά τους κομμένα κοντά. Οι αρχαίοι Έλληνες διακρίνονται για την ιδιαίτερη κόμη τους. Ορισμένα από τα χαρακτηριστικά ήταν τα πυκνά μαλλιά τα οποία έκοβαν έτσι ώστε να καλύπτουν το κεφάλι αλλά να μη φτάνουν στους ώμους. Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες ταύτιζαν τη τέχνη με τα στοιχεία της φύσης και τα θρησκευτικά σύμβολα. Τα κοσμήματα τους φαίνεται πως ήταν άμεσα συνδεδεμένα με την τάση εκείνης της εποχής. Μέσα απ’ όλα αναδεικνύεται η συμβολή του αρχαίου κόσμου στην βαθμιαία ανάπτυξη του τομέα της ομορφιά. 

                                                

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 

Το κύριο αντικείμενο της ανδρικής ενδυμασίας ήταν ο χιτώνας, που τον φορούσαν κατάσαρκα. Ο χιτώνας δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομμάτι πανί, με τρύπες για τα χέρια, που το έπιαναν στον έναν ώμο με πόρπη. Το μήκος του χιτώνα ποίκιλλε ανάλογα με την εποχή. Η γυναικεία ενδυμασία εκείνης της εποχής δεν έθετε ζητήματα κοπτικής αλλά απαιτούσε μεγάλη ευχέρεια στην τέχνη του στολισμού. Τα γυναικεία ενδύματα όπως και τα ανδρικά, χωρίζονταν σε δυο μεγάλες κατηγορίες: στην ελαφρύ εσωτερική ενδυμασία και σ‘ ένα φόρεμα πιο χοντρό, τον πέπλο, που φοριόταν από πάνω. Ο χιτώνας των γυναικών ήταν συνήθως πιο μακρύς από τον ανδρικό, ήταν απλό, μακρύ πουκάμισο, που έπεφτε ελεύθερα κατά μήκος του σώματος και πιανόταν μόνο με ένα κορδόνι.

                                ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
 Αναγέννηση (αγγλικά: Renaissance, ιταλικά: Rinascimento, γαλλικά: Renaissance, από τα συνθετικά ri- «ξανά» και nascere «γεννιέμαι») ήταν ένα πολιτιστικό κίνημα που τοποθετείται προσεγγιστικά ανάμεσα στο 14ο και το 17ο αιώνα. Γύρω στα 1490 οι ιστορικοί της ενδυμασίας συμφωνούν ότι ένα νέο φόρεμα ξεκίνησε για την αναγέννηση. Αυτή ήταν η περίοδος κατά την διάρκεια της οποίας θα μπορούσε να λεχθεί ότι άρχισε να διακρίνεται σε όλους τους τομείς της ενδυμασίας μια δόση υπερβολής. Οι βορειότερες ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να στρεβλώνουν το φυσικό σχήμα με παραγεμισμένο μανίκι, ντούπλετ (είδος αντρικού κουμπωμένου σακακιού που φοριόταν από το Μεσαίωνα μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη, πρόκειται για μία απλή και ραμμένη καπιτονέ επένδυση που φοριόταν για την προστασία του θώρακα από μώλωπες και φθορές) και μακριές κάλτσες. Οι πλούσιοι άντρες φορούσαν μανδύες με φαρδύς ώμους και επίπεδα καπέλα. Η Ιταλία δε προχώρησε όσο ο Βορράς, ενώ η Γαλλία και η Αγγλία ακολουθούσαν το παράδειγμα της Ιταλίας παρόλο που αυτοί κόλλησαν σε πιο επηρεασμένα από το μεσαίωνα στυλ. Οι Γερμανοί βάζουν μεγάλα φουσκώματα στο κεφάλι, στους ώμους , στους μηρούς, μικρά φουσκώματα πάνω από το στήθος , την πλάτη , τα χέρια τα πόδια και τα κάτω άκρα. Βάζουν φτερά σε πολλά αξεσουάρ όπως στα καπέλα με ευρύ γείσο(προεξοχή πηλικίου ή κασκέτου που σκιάζει το μέτωπο και προστατεύει τα μάτια από τον ήλιο) μέχρι και τα γόνατα. 

                                                    ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1900-1919:
Όλες οι αλλαγές που έγιναν αυτή την εποχή ήταν εξαιτίας του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918). Οι γυναίκες σταμάτησαν να φοράνε κοσμήματα και εντυπωσιακά ρούχα, άρχισαν να παίρνουν μέρος σε φιλανθρωπικά έργα, με αποτέλεσμα να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και άλλαξαν την εμφάνισή τους για πάντα. Ενώπιον του πολέμου δεν υπήρχαν κοινωνικές τάξεις και όλες οι γυναίκες άρχισαν να ντύνονται πανομοιότυπα. Η επιρροή του πολέμου στη μόδα έγινε αισθητή με τα στρατιωτικά σιρίτια, τις ζώνες με αγκράφες και με τις φούστες των γυναικών, που λόγω πρακτικής αναγκαιότητας έγιναν πιο κοντές και έφτασαν μέχρι τους αστραγάλους (για πρώτη φορά το 1915 έφτασαν σε αυτό το ύψος οι φούστες όπου και παρέμειναν μέχρι το 1918). Οι άντρες φορούσαν κοστούμι, λίγο μεσάτο και κουμπωμένο ψηλά. Ως επίσημο ένδυμα καθιερώθηκε το σμόκιν. Σε γενικές γραμμές επικράτησαν τα σκούρα χρώματα στα ρούχα, αφού όλοι ήταν επηρεασμένοι από την απώλεια αγαπημένων προσώπων εξαιτίας του πολέμου.

                                                     Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΄20

Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι κοινωνικές και οι οικονομικές εξελίξεις άλλαξαν τελείως τον ρόλο των γυναικών και έκαναν την εμφάνιση τους επαναστατικές καινοτομίες στην γυναικεία ενδυμασία. Αυτό που έρχεται στο μυαλό των περισσοτέρων όταν αναφερόμαστε στην δεκαετία του ’20 είναι το αλά “garconne” style. Στην πραγματικότητα όμως αυτό το στυλ έκανε την εμφάνιση του μετά το 1926. Τα προηγούμενα χρόνια το μήκος των φορεμάτων και των παλτό έφτανε μέχρι τη γάμπα. Τα φορέματα και οι φούστες κόντυναν μέχρι το γόνατο μόνο μεταξύ 1926 και 1928 και αυτή ήταν η μοναδική περίοδος που τα βραδινά φορέματα έφταναν σε αυτό το μήκος.

 Η καθημερινή ενδυμασία των αντρών ήταν σοβαρή ή σπορ. Το σακάκι ήταν ιδιαίτερα σοβαρό, μονόπετο, με ψηλή μέση. Τα παντελόνια κόνταιναν προς τα κάτω. Το γιλέκο το βράδυ και το πουλόβερ την ημέρα αποτελούσαν απαραίτητα συστατικά της ανδρικής ενδυμασίας. Η επίσημη ενδυμασία παρέμεινε αυστηρή. 

Την εποχή εκείνη υπερίσχυσε στην κόμμωση των γυναικών η κόμμωση αλά γκαρσόν σε συνδυασμό με ψηλά καπέλα ή τουρμπάνι διακοσμημένο με φτερά για τις πιο επίσημες εμφανίσεις. Απαραίτητα αξεσουάρ ήταν τα μακριά κολιέ από μαργαριτάρια και η μακριά πίπα με τσιγάρο. Το μακιγιάζ ήταν ιδιαίτερα έντονο στις βραδινές εμφανίσεις με σχεδόν μαύρα βαμμένα μάτια και κόκκινα, μικρά, βαμμένα χείλη .Αξίζει να αναφερθεί ότι σε αυτή τη δεκαετία έκανε αισθητή την παρουσία της η Coco Channel, που τα ρούχα που σχεδίαζε εκπροσωπούν απόλυτα την εποχή αυτή. Τα ρούχα της είχαν ουδέτερα χρώματα, ήταν ευκολοφόρετα, άνετα, επαναστατικά και αρκετά μοντέρνα για την εποχή. Την πρώτη εμφάνιση του έκανε σε αυτή τη δεκαετία το LBD (μικρό μαύρο φόρεμα).


       

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘30

Η οικονομική κρίση (1929), η ανεργία και η εμφάνιση του εθνικοσοσιαλισμού ήταν κάποια φαινόμενα που επηρέασαν έντονα όλους τους τομείς της ζωής την περίοδο αυτή και φυσικά και τη μόδα. Η γυναικεία ενδυμασία για το πρωί ήταν θηλυκή και καθωσπρέπει και για το βράδυ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λαμπερή και αστραφτερή. Τα προηγούμενα χρόνια δεν ενδιέφερε τις γυναίκες τα ρούχα που θα φοράνε να είναι πρακτικά, αφού οι καθημερινές δουλειές γίνονταν από τις υπηρέτριες. Τη δεκαετία του ’30 όμως, τα πράγματα άλλαξαν, οι γυναίκες έγιναν περισσότερο παραγωγικές και πολυάσχολες, αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση πιο πρακτικών και απλών ρούχων που έδιναν ελευθερία στις κινήσεις για την ημέρα. Τα πιο εντυπωσιακά και πολυτελή φορέματα τα φορούσαν στις βραδινές τους εμφανίσεις. Την περίοδο αυτή επίσης, έκαναν την εμφάνισή τους νέα υφάσματα που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένα στις βραδινά φορέματα, όπως το μεταλλικό λαμέ. Σε γενικές γραμμές τα φορέματα ήταν από ανάλαφρα χυτά υφάσματα, τη μέρα βρίσκονταν στα είκοσι εκατοστά από το έδαφος και το βράδυ άγγιζαν τον αστράγαλο, τόνιζαν τη μέση, ήταν εφαρμοστά στους γοφούς και στο κάτω μέρος ήταν σε σχήμα καμπάνας, 

τα βραδινά φορέματα είχαν ντεκολτέ και ένα μικρό είδος πέπλου στο πίσω μέρος. Τέλος η στενή γραμμή επικράτησε και στις ζακέτες και στα παλτό. Η ανδρική ενδυμασία παρέμεινε συντηρητική και μόνο η καθημερινή ενδυμασία με τον καιρό, έγινε πιο σπορ. Οι άνδρες φορούσαν μεσάτα σακάκια που τόνιζαν τους ώμους και παντελόνια σε ευθεία γραμμή με φαρδιά ρεβέρ. Τέλος αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως πρότυπα της εποχής ήταν σταρ του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μπορούμε να αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Marlene Dietrich. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κάπνισε δημόσια και φόρεσε αντρικό κουστούμι.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘40

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου (1938-1945), οι συνθήκες δεν άφηναν περιθώρια εξέλιξης στη μόδα. Τα υφάσματα ήταν δύσκολο να βρεθούν, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να κάνουν συχνές αλλαγές στα ρούχα τους και να ενώνουν υπολείμματα. H στρατιωτική ενδυμασία για τους άντρες, καθιερώθηκε και στις κοινωνικές εμφανίσεις

Η γυναικεία ενδυμασία ήταν απλή και λειτουργική σε διακριτικά χρώματα. Μέσα στο υποτονικό σκηνικό της μεταπολεμικής περιόδου, έκανε την εμφάνιση του, με το New Look ο Christian Dior (1947-1957) . Έδωσε μια αίσθηση πολυτέλειας και έκανε τη γυναικεία μόδα ιδιαίτερα θηλυκή και αριστοκρατική. Είδαμε λοιπόν, προς το τέλος αυτής της δεκαετίας μακριές φούστες ως τη γάμπα, με έντονα τονισμένη τη μέση και τους ώμους. Τα επίσημα φορέματα είχαν εκλεπτυσμένα ντεκολτέ και απέκτησαν επενδύσεις με υφάσματα. Στη γυναικεία εμφάνιση με το New Look προστέθηκαν τα κομψά καπέλα και η διακριτική κόμμωση με μπούκλες.Στη ανδρική ένδυση δεν έγιναν ιδιαίτερες αλλαγές, μόνο που μετά τον πόλεμο τα σακάκια μάκρυναν, φάρδυναν στους ώμους και στένεψαν στους γοφούς.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘50

Η δεκαετία ανάμεσα στο ’50 και το ’60 είναι εκρηκτική. Η οικονομική ευημερία και η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου έδωσαν περιθώρια ανάπτυξης στην υψηλή ραπτική. Δεκαετία του ’50, μια γνώστη σε όλους μας εποχή από το Grease, που όμως αντιπροσωπεύει κυρίως τη νέα γενιά. Ήταν η πρώτη φορά που οι νέας ηλικίας άνθρωποι απέκτησαν δική τους μόδα, στυλ και εμφάνιση, επηρεασμένη από πρότυπα του κινηματογράφου και τραγουδιστές. Απαραίτητα στοιχεία για την εμφάνιση τους ήταν τα δερμάτινα, τα τζιν, οι κλος φούστες, τα πλεκτά, τα κοτλέ και τα παπούτσια μπαλαρίνες για τα κορίτσια. Στην ανδρική μόδα τα σακάκια και τα παλτό ήταν φαρδιά και είχαν στρογγυλεμένα πέτα τα παντελόνια ήταν άνετα στο πάνω μέρος και στένευαν προς τα κάτω. Αξίζει όμως να αναφερθεί ότι η μεγάλη αλλαγή στην ανδρική ενδυμασία αφορούσε τους νέους άντρες. Φορούσαν τζιν, δερμάτινα μπουφάν και απλά T-shirt. Είναι η πρώτη φορά στην μέχρι τώρα ιστορία της μόδας, που τα τζιν δεν φοριούνται μόνο από την εργατική τάξη.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘60

Στη δεκαετία του ’60 η μόδα αντλεί έμπνευση με έναν τρόπο προφανώς αναρχικό από προτάσεις και τόπους διαφορετικούς. Χαρακτηριστικό της μόδας ήταν η απελευθέρωση από υποχρεώσεις και ταμπού. Η Audrey Heyburn, όμως είναι αυτή που θα κάνει μύθο το μικρό μαύρο φόρεμα . Οι πιο σημαντικές καινοτομίες στη γυναικεία μόδα τη δεκαετία αυτή, ήταν η εμφάνιση της μίνι φούστας και η καθιέρωση του γυναικείου παντελονιού. Ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκαν «αντιμόδες» με εφαρμογή κυρίως στη νεολαία. Mία από αυτές ήταν το κίνημα των Mod’s, που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του το 1964 στη Βρετανία και προαναγγέλλει την εμφάνιση του punk τη δεκαετία του ’70. Οι πιο χαρακτηριστικές όμως «αντιμόδες» της εποχής ήταν αυτή των hippies και αυτή των ζητιάνων, η πρώτη εξέφραζε την αντίδραση σε μια καταναλωτική κοινωνία και η δεύτερη αντιπροσώπευε έναν εναλλακτικό τρόπο ενδυμασίας. Η μόδα των hippies επιβάλλει τζιν παντελόνια καμπάνα, κεντήματα και τρουκς στα ρούχα, κρόσσια, ξεβάμματα, ψυχεδελικά και γεωμετρικά σχέδια. Παράλληλα όμως, εξίσου διαδεδομένα, ήταν τα ταγιέρ της Coco Channel και τα φορέματα σε στυλ πριγκίπισσας. Αξιοσημείωτη είναι η εμφάνιση της μπότας στην γυναικεία υπόδηση και των φαρδιών παπουτσιών με περίεργα τακούνια. Όσον αφορά την ανδρική ενδυμασία, ενώ στην αρχή της δεκαετίας ήταν ίσια κομμένα και φαρδιά το 1965 έγιναν μεσάτα, τα παντελόνια ήταν στενά χωρίς ρεβέρ. Οι πιο αντιδραστικοί φορούσαν πολύχρωμα πουκάμισα και γιλέκα με κρόσσια.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟ ‘70

Το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70 χαρακτηρίζεται από μια γενική απογοήτευση. Από παντού κατέφθανε η ηχώ του πολέμου στο Βιετνάμ, η ύφεση πυροδότησε μια αληθινή και ιδιαίτερη λιτότητα. Στο χώρο της μόδας επικρατούσε αναρχία. Οι σταρ της rock πυροδότησαν την μανία για τα λούρεξ και το υπερβολικό γκλίτερ. Είναι η εποχή που κυριάρχησαν τα καυτά σορτς, οι πλατφόρμες που σπάνε τους αστραγάλους και τα πουκάμισα που εφαρμόζουν σαν γάντι (λόγω των συνθετικών υφασμάτων), με τους γιακάδες τους όρθιους. Το disco style έκανε την εμφάνιση του την εποχή αυτή. Χαρακτηρίζεται από ελαστικά ρούχα, φανταχτερά χρώματα και γυαλιστερά υφάσματα. Οι συγκριτικά πιο συντηρητικές ή μεγαλύτερες γυναίκες φορούσαν μίντι φούστες και φορέματα με τονισμένη μέση (με ζώνη ή χωρίς). Αξίζει να αναφερθεί ότι επανήλθαν στη μόδα τα μεγάλα καπέλα με πέπλο. Τα τζιν την εποχή αυτή, ήταν ιδιαίτερα εφαρμοστά και σε συνδυασμό με τα δερμάτινα, τα T-shirt με τις στάμπες και τα εκκεντρικά κουρέματα αποτελούσαν το επονομαζόμενο στυλ των Punk, που εμφανίστηκε την δεκαετία των ‘70s, με χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τη σχεδιάστρια Vivienne Westwood. Σε ότι έχει σχέση με την ανδρική μόδα, τα ανδρικά πουκάμισα συνήθως ήταν καρό ή ριγέ, τα σακάκια ήταν μεσάτα με στενούς ώμους και τα παντελόνια με στενό καβάλο και φαρδιά προς το κάτω μέρος. Στα ανδρικά αξεσουάρ προστέθηκαν οι τσάντες. Επιπροσθέτως την εποχή εκείνη οι άντρες δεν φορούσαν τόσο συχνά γραβάτες αλλά προτιμούσαν τα κασκόλ και τα μαντίλια.